به بهانه ی اولین پاییز طلایی شعر بی دروغ
آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر, با آن پوستین سرد نمناکش.
باغ بی‌برگی، روز و شب تنهاست،
با سکوت پاک غمناکش.
***
ساز او باران، سرودش باد.
جامه‌اش شولای عریانی‌ست.
ور جز اینش جامه‌ای باید،
بافته بس شعله ی زر تارِ پودش باد.
گو بروید، یا نروید، هرچه در هرجا که خواهد، یا نمی‌خواهد.
باغبان و رهگذاری نیست.
باغ نومیدان،
چشم در راه بهاری نیست.
***
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی‌تابد،
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید،
باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه‌هایِ سر به گردونسایِ اینک خفته در تابوتِ پست خاک می گوید.
***
باغ بی‌برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز.
جاودان بر اسبِ یال افشانِ زردش می‌چمد در آن
پادشاه فصلها، پاییز.
****
مهدی اخوان ثالث , تهران 1335
تاريخ : یکشنبه سی و یکم شهریور ۱۳۹۲ | | نویسنده : سیماه |
.: Weblog Themes By Pichak :.